Fletëhyrje për në varr

Është fundi i shekullit XX në Shqipërinë komuniste. Në një qytet të paralizuar nga mungesa e lirisë, dikush hedh ca shënime, ndoshta si një bazë për një vepër letrare të papërcaktuar, të re. Bashkëqytetarët, që thuajse dinë gjithçka rreth njëritjetrit, e shpallin menjëherë shkrimtar; një titull i çuditshëm; njëkohësisht objekt krenarie, talljeje dhe frike. Thashethemi se shënimet do shnderroheshin në roman, bën që "shkrimtarit" t'i vijnë dhjetëra letra nga njerëz anonimë, që rrëfejnë histori të pabesueshme, halluçinante dhe zbulojnë një botë të bllokuar, të paralizuar nga frika, dyshimi, vdekja dhe mungesa e arsyes. Aty-këtu, në këtë agoni, spikasin histori dashurie, po aq prekëse sa edhe të çuditshme, si rreze drite në errësirën e një bote bardhë e zi.